Want blijkbaar heeft het universum mij gehoord toen ik op mijn blote knietjes smeekte voor een enkeltje naar huis. Want, here we are! Op de bank in ons nieuwe ‘huis’ (wat eigenlijk het huis van Elise haar ouders is) in Nederland. De wereldreis waar wij een jaar voor hadden uitgetrokken heeft om precies te zijn, 14 dagen geduurd.

De juiste woorden

8 Maart namen we afscheid van elkaar met de intentie om elkaar na drie maanden weer te zien. Om dan samen, voor onbepaalde tijd, verder te reizen. We hebben het vaak gehad over die hereniging, waarvan we hadden bedacht dat die op Bali plaats zou vinden. Lachend hadden we het over zo’n cliche film moment waarbij we rennend op elkaar afstormden op het vliegveld en in huilen uit zouden barsten omdat we elkaar zo hadden gemist. Maar realistisch als we zijn, wisten we ook dat het waarschijnlijk zou uitlopen op een anticlimax want, de kans dat Elise zou struikelen was aanzienlijk hoog.

We zullen nooit weten of die faceplant werkelijkheid was geworden want i.p.v. Denpasar stonden we zaterdag 21 Maart al oog in oog met elkaar op Schiphol. Stukje minder romantisch want dat was totaal ‘ongepland’. Twee weken geleden zagen we elkaar nog en de reden dat het zo liep, was ook niet echt om te juichen.

Het heeft dan ook even geduurd, voor we zwart op wit konden krijgen wat er nou in godsnaam in zo’n korte periode allemaal was gebeurd. Daarnaast waren er zoveel anderen onderwerpen waar we over hadden willen schrijven dat deze blog steeds maar werd uitgesteld. Het had even de tijd nodig om te landen waarschijnlijk want, it was a hell of a ride de afgelopen twee maanden.

Elise stopte met werken, het verhuizen, tijdelijk bij familie wonen, afscheid nemen van alle lieve mensen om ons heen en tijdelijk van elkaar. Het wennen aan ons nieuwe leven, apart van elkaar en voor ons beiden in een nieuwe omgeving. Herre bij zijn zussen en ik (Elise) voor het eerst echt alleen, aan de andere kant van de wereld. 

Rewind

Wanneer ik onze/mijn vorige blog lees krijg ik een beetje last van plaatsvervangende schaamte. Want waarom die drama.. Blijkbaar voelde ik mij toen zo en was het een eerlijke momentopname maar, ik kon mij die week daarna en nu een maand verder totaal niet voorstellen dat ik me zo voelde.

Want toen ik eenmaal Bangkok verliet en verruilde voor het eiland-leven was alles goed. 

Laten we het een valse start noemen want elke dag voelde ik mij meer mezelf en sterker worden. Ik zou dit rocken en ik ging intens genieten! En dat deed ik ook oprecht. Bovenaan mijn to-do-list stond het behalen van mijn duikbrevet. 

Koh Tao is hier de perfecte plek voor en buiten het duiken om ook gewoon een heerlijke bestemming. We waren hier al eens eerder geweest alleen for some reason kon ik mij dat niet goed meer herinneren. Ja ik herinner mij nog een klein akkefietje tijdens het snorkelen en het (waarschijnlijk) hebben gezien van een haai. Herre heeft deze echter nooit kunnen zien omdat, communiceren met een snorkel in je smoel en heel hard onder water gillen, de boodschap niet echt overbrengt en zelfs de haaien wegjaagt (of misschien was het toch een stuk zeewier). Anyway het was alsof ik nog nooit op het eiland was geweest. Achteraf bleek ook nog dat ik exact hetzelfde hotel had geboekt als toen maar hey, je kunt niet alles onthouden. 

Koh Tao had mijn hart in elk geval veroverd en ik was van plan hier wel even te blijven. Ook omdat ik de eerste week vrij heftig vond en deze plek gewoon intens relaxed was. Overdag duiken, einde van de dag chillen op het strand tijdens de sunset, ’s avonds lekker uiteten, dansjes maken en biertjes doen. It was all good, ondanks de chaos die zich intussen in Nederland afspeelde. En 1 ding wisten wij zeker, wij zitten hier top en gaan nog lang niet naar huis!

Coronhaat

Want ja, ook bij ons is het Covid-19 virus, de reden van het afbreken van onze reis. In eerste instantie merkten wij hier vrij weinig van in Thailand. Alles was nog open en je kon overal nog naartoe reizen. Wel was het zo dat je voor het stappen en het betreden van een kroeg, de security je voorzag van je een alcohol-douche. Next level desinfecteren zeg maar. 

Maar goed, dit past prima in het thema van zo’n avond, sterker nog als wij hun waren zouden we er mee gaan adverteren. Wie wil er op zo’n avond nou geen gratis alcohol? Ook werd je hier en daar getemperatuurd. Bijvoorbeeld bij het instappen van een bus/ boot/ trein of het betreden van een ander eiland. Maar dit was allemaal uit voorzorg en zolang je geen koorts had was je vrij om te gaan en staan waar je maar wou.

Ik moet er wel bij zeggen dat ik ineens de behoefte voelde om uit de zon te blijven en vooraf mijn hoofd in een bak ijs te werpen, just in case er anders een lockdown van twee weken op het programma stond. Een beetje zoals de radio zachter zetten als de politie achter je rijdt zeg maar. Slaat nergens op maar, ergens voelt het verantwoordelijk. Of niemand herkent zich hier in en denkt wanneer je dit leest, jullie zijn gek! Dat kan ook.

Wel merkte ik dat twee dagen na aankomst in Thailand, buurlanden het al wat serieuzer oppakten. Zo viel er elke dag wel een land af waar we niet meer naar toe mochten reizen. Vietnam, Singapore, Maleisië, Indonesië, Cambodja. Allemaal landen die de grenzen gingen sluiten. Dit zorgde er voor dat we zo nu en dan een flink potje stonden te foeteren want zo hadden we de reis niet in gedachten en de route die we in gedachten hadden werd als maar beperkter. Maar reizen is vooral leven in het moment en zo werd dit allemaal een zorg voor later. En in het ergste geval zaten we een tijdje opgesloten op Koh Tao. Beetje verse kokosnoten soldaat maken, massages nemen, snorkelen, duiken, eten en zonnen. Wat kon daar nou zo erg aan zijn?!

Nou, daar komt -ie. Het was woensdag 17 Maart en de avond ervoor had iemand mij uitgelegd wat er stond te gebeuren en dat vast zitten op een eiland helemaal niet zo grappig zou zijn. Zo waren op dichtbij gelegen eilanden de eerste besmettingen al geconstateerd en op een eiland gaat dat natuurlijk verrekte snel. Daarbij kwam dat ook het eiland waar ik verbleef op slot ging. Wat wil zeggen dat ook hier, net als wat zich in Nederland al afspeelde, alles dicht zou gaan. Ineens ging alles in sneltreinvaart. 

Gisteravond ging ik absoluut 100% zeker niet naar huis, geen haar op mijn hoofd die daar aan dacht. De volgende ochtend stond ik net, als menig ander buiten te bellen en te zoeken naar vliegtickets.

Alsof er een roast was georganiseerd waarin Donald Trump de hoofdrol speelde en als bonus mocht je 5 minuten lang tomaten en schoenen naar hem gooien. De vliegtickets glipten door je handen. Had je er een gevonden: 5 seconden later, POEF weg, uitverkocht! Uiteindelijk was het dan toch gelukt. Over drie dagen zou ik weer terug vliegen naar huis (met duikbrevet, dat dan weer wel) en dat was dat. De wereldreis was ineens klaar. 

Welcome back

En dus zijn we nu weer samen. En begrijp ons niet verkeerd want dit vinden we allebei heel fijn maar, het klopt op de een of andere manier niet. Corona is een bitch en er zijn veel ergere situaties waarin anderen zich bevinden door dit virus, dat realiseren we ons heel goed. 

Maar dit was even flink schakelen en het voelde oprecht allemaal even helemaal klote. We zouden een jaar gaan reizen en ineens moet je die droom na 2 weken weer in de vriezer zetten. 

En dan ook nog op standje geen-idee-wanneer-het-weer-kan-dooien. Herre had z’n hele rooster van zijn werk, volgepropt met normaal gesproken ‘onaantrekkelijke diensten’, had een heerlijk plekje bij zijn zussen waar hij zelfs een plant voor op zijn kamer van had gekregen. (Herre en planten is een ding, hij geeft ze namen, praat tegen ze en hij raakt bijzonder snel aan zijn flora-collectie gehecht. Laten we het zo stellen, dat wanneer Elise vergeet de gordijnen open te doen in de ochtend waardoor ‘Joe the Banana’, ‘Mevrouw Aloë Vera’ een dag zonlicht door de neus wordt geboord, dit een serieus issue kan worden). Maar dat terzijde, want ineens kon hij mij zaterdag tussen zijn diensten door ophalen van het vliegveld. Om vervolgens samen weer te verhuizen en te wennen aan de nieuwe omstandigheden.

En nu?

Nu is het tijd om verder te gaan. Herre mag gelukkig voor onbepaalde tijd blijven op zijn huidige werk (aangezien hij een einddatum van zijn contract had afgesproken met zijn werkgever maar, zij hier totaal geen probleem van maakten om dit om te zetten) en Elise is druk op zoek naar een nieuwe baan. Langzaam begint zelfs deze bizarre situatie te wennen. En de vraag die we het meest krijgen, is natuurlijk: gaan jullie nu nog wel op wereldreis?

Het antwoord: Jazeker wel! Het positieve van dit alles, is dat we nu langer kunnen sparen dus ook weer langer op reis kunnen. Ook stappen we dit keer tegelijk het vliegtuig in en beginnen we tegelijk aan onze droom. We zien het maar als een soort generale repetitie. Nu kan Elise haar backpack eens fatsoenlijk inpakken want ja, na dag nummer een had ze al spullen moeten dumpen. Of toch stiekem de halve backpack van Herre vullen.

Ook willen we blijven bloggen. De vorige keer dat we vertrokken stond onze site nog niet ‘live’ en aangezien we nu twee keer voorpret hebben van het voorbereiden van onze wereldreis, why not spread the joy!

En er valt nog genoeg te delen over onze voorgaande trips en de mini-wereldreis.